Ik heb zo’n enorme moeite met de realiteit; met hoe de mens omgaat met de dier (en de natuur). De laatste maanden kom ik nog amper in slaap omdat er dan allemaal vreselijke gedachtes door me heen gaan, o.a. dat er op dat moment zoveel dieren worden vermoord en dat ik er helemaal niets aan kan doen om het tegen te houden. Ook overdag word ik er mee geconfronteerd, wanneer ik dan op Facebook iets langs zie komen over bijvoorbeeld de dolfijnenjacht of over de zwerfhonden die worden afgemaakt in Sotsji. Het doet mij zo enorm veel pijn, ik weet soms echt niet wat ik dan met mij zelf aan moet. Uiteraard heb ik ook veel te maken met collega’s, vrienden en familie die vlees eten en ik merk dat ik dan echt moeite met ze heb, het feit dat ze iets doen waar ik een tegenstander van ben, wat enorm tegen mijn principes in gaat. Ik heb minder respect voor ze lijkt wel. En ik weet dat dat niet echt eerlijk is, ik ben immers zelf nog niet eens zo lang vegetariër, maar ik weet dat ik nu op de juiste weg zit, en zij moeten dat pad ook vinden: Ik wil ook dat zij net als ik inzien wat ze nou eigenlijk in hun mond stoppen, dat het gewoonweg moord is (net zo onverantwoord als moord op mensen!), en dat wij totaal het recht niet hebben om het leven te nemen van levende wezens die net zo graag als wij op deze aarde rondlopen. Ik voel me vaak machteloos en merk dat ik soms echt haat voel voor de medemens..
Herkennen jullie dit ook? Hoe gaan jullie hiermee om?
. Ik probeer daar echter niet teveel bij stil te staan, want ik wil niet dat mijn relatie lijdt onder het feit dat ik veganist ben en mijn man niet. (Ik ben ook eerst 12 jaar vegetariër geweest en at toen wel zuivel, had soms leren schoenen etc.). We proberen elkaars levenswijze te respecteren en dat gaat tot nu toe goed. Mijn man heeft zeker wel oor naar mijn argumenten (juist omdat ik hem niet probeer te 'bekeren') en eet alleen nog biologisch vlees. Ook vindt hij het geen probleem om regelmatig vegan producten te gebruiken in gezamenlijke maaltijden zodat we niet teveel aparte pannetjes hebben. Dat waardeer ik toch wel heel erg.
) Ik zit er aan te denken om nog wat opvang dieren in huis te halen voor de gezelligheid. Er zijn tenslotte dieren genoeg die een goed plekje kunnen gebruiken.
