TonyJello schreef:Nee, nee, nee, mijn kop in het zand steken is het laatste wat ik wil doen. Maar als ik bijvoorbeeld in bed lig en niet kan slapen omdat ik denk aan ál die lijdende dieren, dan filosofeer ik over wat lijden is, om niet helemaal gek te worden van medeleven/medelijden. En zo kwam ik op die gedachte. De manier waarop ik over lijden nadenk maakt het voor de werkelijkheid niet anders, alleen voor mijn denken en dat is een innerlijk gebeuren (denk ik).
En ik denk dus dat ik van ál het lijden van dieren op onze planeet een grote optelsom maakte, en dat is het ook niet. Elk dier lijdt, zoals ik eerder aangaf, zijn eigen leed (wat al onwaarschijnlijk heftig op zich is...).
Hoe denk jij over lijden?
Hoe ik over het lijden denk is een complex verhaal, dat lijkt het op vertaald Russisch.
Ik ga dat hier nu niet beschrijven, maar ik kan je wel vertellen hoe ik met het lijden van dieren in mijn eigen beleving om ga of hoe je er mee om kan gaan. Zolang je niet het vermogen hebt om het te veranderen (het lijden van dieren beëindigen) moet je het loslaten en dat kun je het beste doen door een overgaven welke vergezeld gaat van een goede intentie waarbij je (visueel) alle wezen sterkte wenst en liefde geeft zodat je hierin kan berusten. Er bestaan compassionele meditaties vormen waarin ongeveer hetzelfde wordt gedaan.
Hierdoor kan je wel onthechten, maar blijft de bereidwilligheid om het werkelijk te veranderen (indien mogelijk) bestaan, want het blijft een onderdeel van je intentie. Je doet wat je op dat moment kunt doen.
Het is dan ook belangrijk om gelijkmoedigheid te cultiveren want anders wordt de afstand tussen anderen te groot. Het gaat dan om een positieve benadering want agressie, nijd en haat doen hechten en belemmeren het loslaten, maar verdriet (als verwerking van iets dat je moet loslaten) en compassionele liefde zijn wel constructief, mits je het beheerst en die beheersing kan je krijgen door er naar te kijken. Ik hoop dat je er wat aan hebt?
.